خاطرات رزمنده زنجانی از عملیات عاشورایی بدر/ قسمت 54 "آخرین نفس‌ها"

به گزارش نوید شاهد زنجان، "عباس لشگری" یکی از رزمندگان بسیجی و جانباز زنجانی در قسمت 54 خاطرات مستند و میدانی خود از عملیات عاشورایی بدر روایت می‌کند:

با قبول پیشنهاد همرزم دلاور (شهید) مهدی حیدری آماده حمله به مواضع عراقی ها شده و با تعویض خشاب اسلحه و روبوسی از داخل چاله خارج و رگبار زنان و الله اکبر گویان به سمت مواضع عراقی ها در ساحل رودخانه حمله ور شدیم، روح پرفتوح فرمانده دلاور لشگر مان، آقا مهدی باکری همواره شاد که دوباره تاکتیک شجاعانه اش جواب داده و عراقی های بزدل و بی ایمان با دیدن عمل بی باکانه و استشهادی مان، سریع فهمیدن که هیچ ترس و هراسی از مردن نداریم و از برای کشتن یا کشته شدن به سمت شان می رویم و واسه اینکه در این گیر و داد، بیخود و بی جهت کشته نشوند، سراسیمه شروع به فرار کردند و در کمال ناباوری ساحل رودخانه را خالی و مسیر عبورمان را باز کردند.

خوفی در دل عراقی ها

نمی دانم از روی ترس و وحشت بود، یا در آن لحظات سخت و نفس گیر، عنایت و امداد رب جلیل در حق بندگان ناچیزش بود، اما هر آنچه بود به قدری با شدت و قدرت و از اعماق وجود نعره می زدیم که صدای الله اکبر و یا حسین مان در نخلستان به صورت عجیب و رعب آوری طنین انداز می شد و چنان خوفی در دل عراقی ها می افکند که هیچکدام تاب مقاومت نیاورده و یکی پس دیگری از مقابل مان فرار می کردند ، با فرار نیروهای دشمن ، جانی تازه یافته و با روحیه ایی عالی به تعقیب عراقی ها پرداخته و با رگبار های متوالی و پرتاب پی در پی نارنجک آنان را تا میانه های نخلستان عقب رانده و بعد هم شتابان به سمت پل شناور رفتیم .

بار دیگر؛ سایه وحشت

با رسیدن به ورودی پل، تمام امیدها و دل خوشی هامان رنگ باخته و سایه شوم وحشت و هراس باردیگر بر وجود خسته و بی رمق مان مستولی شد ، هلیکوپترها و هواپیماهای عراقی با موشک و راکت چنان بلایی سر پل آورده بودند که حسابی درب و داغون شده و عبور از آن واقعاً سخت و دشوار به نظر می آمد، اکثریت پل های خیبری ‌کاملا منهدم و فقط چهارچوب فلزی شان به جای مانده بود و در چند نقطه هم کاملاً از بین رفته و در حال جدا شدن از یکدیگر بودند، در وضعیت فعلی که از هر طرف به سمت مان شلیک می شد و در چند قدمی اسارت هم بودیم، چاره ای جز گذشتن از پل و رفتن به آنسوی رودخانه نداشتیم .

قرار

قرار گذاشتیم یک به یک و در پناه آتش یکدیگر از پل عبور کنیم ، برادر اصغر کاظمی به عنوان نفر اول حرکت کرد و ما هم کنار ورودی پل سنگر گرفته و با تیراندازی مدام از جلو آمدن نیروهای عراقی جلوگیری کردیم، از نظر مهمات وضعیت خوبی داشتیم و هنگام عقب نشینی از سیل بند، چون احتمال صددرصد رویارویی با نیروهای دشمن می رفت، در مسیر هرچه خشاب پر کلاش و نارنجک به چشم می خورد را برداشته و با خود آورده بودیم، مشغول تیراندازی و پرتاب نارنجک به سمت عراقی ها بودیم و برادر کاظمی هم اواسط رودخانه در حال تلاش برای عبور از روی تکه پاره های پل بود که ناگهان سروکله چند فروند هلیکوپتر عراقی بالای سرمان پیدا شده و با توپ و راکت و مسلسل شروع به زدن پل و اهدافی در آنسوی رودخانه کردند .

وقت ایستادن و پناه گرفتن نبود و باید هرچه سریع‌تر از آن معرکه وحشتناک و خطرناک دور می شدیم ، برای همین از شلوغ کاری هلیکوپترها استفاده کرده و برادر مهدی حیدری بی اعتنا به رگبار گلوله ها و راکت ها و گلوله های توپ هلیکوپترها بعه نوان نفر دوم شروع به گذر از روی پل کرد و من هم همچنان کنار ورودی پل مانده و به تیراندازی و پرتاب نارنجک ادامه دادم تا اینکه عاقبت برادران کاظمی و حیدری موفق به عبور از پل شده و از آن سوی رودخانه شروع به تیراندازی کردند، در پناه آتش و رگبار های آن‌ها شروع به عقب نشینی و عبور از پل کردم، پل شناور وضعیت محکم و پایداری نداشت و مدام تاب می خورد و به قدری هم گوشه و کنارش آسیب دیده بود که هر آن امکان داشت از هم پاشیده و متلاشی شود.

آخرین نفس ها

خلاصه سراسیمه و با پرش های بلند چند متری از شکاف های بزرگ و بعضاً طویل پل گذر کرده و زیر بارانی از گلوله و موشک خود را به آن سوی رودخانه رسانده و ناگهان با چنان صحنه‌ وحشتناک و غم باری مواجه شدم که واقعاً شوکه شده و سرجام خشکم زد، هر دو قبضه پدافند هوایی منهدم و پیکر های تکه تکه شده خدمه دلاور شأن بصورت خیلی غم بار و وحشتناک در اطراف شان پراکنده شده بود، دهها دستگاه آمبولانس، کنار دیواره رودخانه در حال سوختن بودند و اطرافشان هم مملو از پیکر های پاک شهدا و زخمی های بسیار بدحال و نیمه جانی بود که مظلومانه و ناله کنان، آخرین نفس های خود را می کشیدند، اوضاع بسیار عجیب و دلهره آوری بود، انگاری خاکستر مرگ و نیستی به منطقه پاشیده بودند و اثری از آدم زنده در آن باقی نمانده بود...