عکس ها دل تنگ نمی شوند

زکیه فاتحی نژاد؛ خواهر شهید حسین فاتحی‌نژاد از برادر خود چنین می‌گوید:

شهادتش برایم سخت بود. نمی‌توانستم باور کنم که دیگر نیست، دیگر نمی‌بینمش. دیگر نمی توانم بغلش کنم و ببوسمش.

نمی‌توانستم باور کنم به مرخصی نخواهد آمد و نباید انتظارش را بکشم. نمی‌توانستم نبودنش را جزئی از زندگی‌ام بدانم. دوست داشتم همۀ این ها خواب باشند.

یک کابوس که آرزوی تمام شدنش را داشتم؛ اما واقعیت این بود که دیگر حسین بین ما نبود. عکسش را قاب کرده بودم وسط دیوار تا هر روز در خانه ببینمش.

وقتی از بهت زدگی بعد از شهادتش بیرون آمدم فقط گریه می‌کردم. ساعت ها به دیوار که عکس او را زده بودم خیره می‌شدم و اشک می ریختم.

روزی پسرم احمد(طلبه شهید احمد خالقی در سال 67 به دست منافقین کوردل در غرب کشور به شهادت رسید.) با نوار کاستی در دست وارد خانه شد. گفت: مادر جان! این نوار را برای تو خریدم. روضۀ حضرت علی اکبره. هر وقت که یاد دایی حسین می افتی و می‌خوای گریه کنی به این نوار گوش کن و به یاد حضرت علی اکبر گریه کن!

با عکس حسین خو گرفته بودم. در نبودش آن عکس همه چیز من شده بودم. تمام حرف هایم را به آن عکس می گفتم. حس می‌کردم حرف هایم را می شنود و می فهمد.

فکر می‌کردم دل تنگ من می‌شود. از خانه که بیرون می رفتم سریع برمی‌گشتم. می گفتم :حسین دل تنگ می شود. برمی‌گشتم و زل می زدم به آن عکس.

آخر از خود حسین خواستم تا کمکم کند. باور کنم که عکس ها دل تنگ نمی شوند.

تنظیم کننده: صغرا بنابی فرد