شلیک آر پی جی به روش مصطفی

به گزارش نوید شاهد زنجان، سردار سرتیپ محمدتقی اوصانلو فرمانده دلاور قرارگاه حمزه سیدالشهداء شمال غرب کشور در قسمت پنجم خاطراتی زیبا و شنیدنی از رزمندگان سلحشور استان زنجان در عملیات غرورآفرین بیت المقدس ( آزادی خرمشهر ) روایت می کند:

... در امتداد دژ مرزی به سمت جنوب به راه خود ادامه دادیم. حدود ۵ کیلومتر با دژ مرزی فاصله داشتیم ولی هر چه پیش می رفتیم از رزمندگان سایر یگان های عمل کننده هیچ خبری نبود. مجبور بودیم به راه مان ادامه دهیم و ادامه دادیم.

موانع دشمن یکی دو تا نبود. از یکی رد می شدیم به آن یکی می رسیدیم. در یکی از این موانع ، با یک قبضه ضد هوایی ۲۳م.م دشمن مواجه شدیم که با تیراندازی مدام و بی امان خود همه رزمندگان را زمین گیر کرد. انگاری ضدهوایی قفل شده بود روی مسیرمان و با رگبار متوالی نمی گذاشت از جایمان جنب بخوریم. در این مواقع حساس همه چشم ها برمی گشت به سمت مصطفی حمیدی . اوضاع بقدری خراب بود که فرصت سربلند کردن هم نداشتیم . این بار خود مصطفی گفت :‌ من می روم جلو تا ببینم چه کاری می توانم بکنم.

تند و تیز رفت و حدود چهارصد متری ضدهوایی نشست و نشانه گیری کرد. اما تقریباً غیرممکن بود که موشک آرپی جی از آن فاصله به هدف بخورد. مصطفی هم این را می دانست اما مهارت و توانش اجازه نداد که بگوید از این فاصله نمی شود به هدف زد ؛ آن هم در تاریکی شب ! یک لحظه موشک از آرپی جی رها شد و پس از طی یک مسیر منحنی درست افتاد روی قبضه ضدهوایی و منهدمش کرد. صدای تیرانداری ضدهوایی قطع شد و توانستیم سرمان را بلند کنیم. تا آن شب و حتی بعد از آن ، من شلیک آرپی جی به آن شکل ندیدم. تقریبا امکان پذیر نیست و با منطق نظامی هم سازگاری ندارد. اما مصطفی حمیدی این کار را در تاریکی شب انجام داد.

حالا دیگر فکر و ذکرمان رسیدن به بالای دژ مرزی بود. با عراقی ها درگیر بودیم و باران خمپاره بود که بر سرمان می بارید. جا به جا خمپاره های ۶۰ ، ۸۲ ، ۱۲۰ می افتاد و منفجر می شد. زوزه ترکش ها فضا را پرکرده بود. چند نفر دور هم جمع شدیم که برویم سمت دژ. تعدادمان زیاد نبود. از سرشب تا ۵ صبح مدام جنگیده بودیم و تلفات مان زیاد بود. نیروهایمان اکثریت شهید و زخمی شده بودند. شب سختی بود و نمی دانستم چقدر از همرزمانم شهید شده اند. تعدای هم به خاطر شدت درگیری ها در تاریکی شب پراکنده شده بودند. حتی فرصت نکرده بودیم زخمی ها و شهدا را جمع کنیم. چیزی به روشن شدن هوا نمانده بود که گفتم باید برویم بالای دژ. در حالی که دورهم بودیم خمپاره ای افتاد درست وسط جمع مان. خمپاره که افتاد من بی اختیار و ناخودآگاه پرت شدم روی محمود تاران. محمود فرمانده دسته بود. با خودم این جور فکر کردم که آسیبی هم به محمود نمی رسد. تا خودم را جمع و جور کنم و از روی محمود بلند شوم ، محمود گفت : آخ !

خیال کردم که با پرت شدن من آسیبی یا ضربه ای به جایی از بدنش وارد شده که این طور آه و ناله کرد. پرسیدم : چی شد؟در تاریکی دستم را گرفت و کشید به طرف خودش ، یک لحظه دیدم دستم رفت داخل شکم محمود. تمام روده هایش را با دستم لمس کردم. خونش گرم بود. فهمیدم ترکش خمپاره شکمش را دریده است. با چفیه زخمش را بستم و کشیدمش پشت دژ.

عراقی ها از بالای دژ متوجه ما شده بودند و می زدند. به چند قدمی دژ مرزی ایران رسیده بودیم . درست نقطه صفر مرزی. دستور بود ما بعد از اینکه از کوشک تا شلمچه ادامه دادیم و دشت را دور زدیم ، برگردیم بر روی دژ. حالا هم می خواستیم چنین کاری بکنیم.

وقتی خواستیم بالای دژ برویم نیروهای دشمن که به طرف ایران پدافند کرده بودند برگشتند به سمت ما و شروع به شلیک کردند. تیراندازی ها شدت گرفت. با اینکه تعداد ما کم بود ولی برای تسخیر دژ سر از پا نمی شناختیم. جنگ که شدت گرفت عراقی ها دیدند این تو بمیری از آن تو بمیری ها نیست ؛ عده ای تسلیم شدند ، تعدادی پا به فرار گذاشتند و بقیه هم کشته شدند. با یک یورش دژ به دست ما افتاد. رفتیم روی دژ و موقعیت مان را تثبیت کردیم.

تا طلوع خورشید چند دقیقه بیشتر فرصت نمانده بود و هنوز نمازمان را نخوانده بودیم. لباس هایم سر تا پا خونی بود. برگشتم داخل دژ پیش محمود که زخمی بود و به سختی نفس می‌کشید. پشت محمود را چسباندم به سینه ام و زیر گوش اش گفتم : می خوام نماز بخوانم.

محمود با ایما و اشاره فهماند که کمک کن من هم نماز بخوانم. رمقی برایش نمانده بود و نمی توانست حتی تیمم کند. دست هایم را به عوض او به خاک زده و کشیدم به صورت و دست هایش. لحظات سختی بود. کمک کردم با آن حال نمازش را بخواند. کلمات را نمی توانست به درستی ادا کند. فقط اشاره می کرد...