منوچهر برای غیبت نکردن درس بزرگی به ما داد
به گزارش نوید شاهد زنجان، شهید منوچهر عمیدآبادی پانزدهم اردیبهشت ۱۳۴۰، در روستای عمیدآباد از توابع شهرستان ابهر به دنیا آمد. پدرش اسماعیل و مادرش سیده مقدره نام داشت. تا پایان دوره کاردانی درس خواند. معلم بود. از سوی بسیج درجبهه حضور یافت. بیست و سوم بهمن ۱۳۶۴، درفاو عراق بر اثر اصابت ترکش به پاها، شهید شد. مزار او در زادگاهش واقع است.
خاطرات آقای ذكراله مظفري(هم ولايتي و دوست شهيد) از معلم شهيد منوچهر عميدآبادي:
شهيد عميدآبادي فردي بسيار متين، با وقار، آرام، متفكر و ساكت بود. ايشان در برخورد اجتماعي بسيار محترم با ادب و خوش رو بود. غيبت و بدگويي كسي را نمي كرد.
اگر چنانچه در مجلسي حضور داشت و بحث غيبت مي‌شد فوراً مجلس غيبت را ترك مي‌كرد. يك روز يكي از همكاران پشت سر همسايه اي غيبت مي‌كرد. ايشان نيز از نظر سوخت زمستاني مدرسه‌اي كه خود مدير آن بود به مضيقه افتاده حواسش در جهت تأمين سوخت بود. غيبت همكار را شنيد تنها يك بار بلي گفت در آخر ساعت اداري يك لحظه به فكر افتاد كه چرا به غيبت همكار بلي گفتم. خودم (مظفري) نيز شاهد بودم كه همان شب با يكي از همكاران معلم جهت شب نشيني و حلاليت به منزل نامبرده مي‌روند و صاحب خانه بسيار متعجب و شگفت زده مي‌شود و در اولين وهله علت آمدن شهيد عميدآبادي را جويا مي‌شود. شهيد عزيز نيز بعداز سلام و احترام اولين صحبت خود را با حلاليت گرفتن از وي شروع مي‌كند.
او فرد خود ساخته‌اي بود كه به كوچك ترين كار غيراخلاقي حساسيت داشت و خود را از آن ها دور نگه مي‌داشت در مديريت خودش هم با همه بسيار مهربان و دوست بود و ديگران هم او را دوست مي‌داشتند و ارادت خاصي بر او قائل بودند.
منبع: اداره امور فرهنگی، تبلیغات، هنری و اسناد بنیاد شهید و امور ایثارگران استان زنجان
