خاطرات رزمنده زنجانی از عملیات عاشورایی بدر/ قسمت 51"مجروحیت فرمانده"

به گزارش نوید شاهد زنجان، "عباس لشگری" یکی از رزمندگان بسیجی و جانباز زنجانی در قسمت 51 خاطرات مستند و میدانی خود از عملیات عاشورایی بدر روایت می‌کند:

کماندوهای بالا آمده از دیواره سیل بند با دیدن رگبار های متوالی برادر باکری و یاران دلاورش و شنیدن فریادهای بلند و دشمن شکن الله اکبر آنان، اصلا جرات و تاب مقاومت نیاورده و سراسیمه از بالای سیل بند پایین پریده و افتان و خیزان شروع به فرار کردند، آقا مهدی و همراهانش هم پشت سیل بند موضع گرفته و مشغول نبرد با کماندوهای پنهان شده در گوشه و کنار نخلستان و ساحل رودخانه شدند .

عقب نشینی

نبرد بی باکانه و شجاعانه آقا مهدی و همراهان دلاورش و فرار بزدلانه کماندوهای عراقی چنان بچه ها را سر شوق و شور آورد که همگی دلاورانه برخاسته و بی پروا از باران تیر و ترکش ها، با قامتی استوار و الله اکبر گویان شروع به شلیک موشک و تیراندازی سمت تانکها و نیروهای عراقی در سمت مقابل سیل بند کردند ، سمت بالا و حوالی ورودی سیل بند مشغول شلیک آخرین موشک های آر پی جی بودم که یکدفعه دیدم قشون تانکها و نیروهای عراقی دوباره از سمت چپ منطقه دارند به سمت سیل بند می آیند، نمی دانم چه بلایی بر سر فرمانده دلاور تیپ اول لشگر برادر میرزاعلی رستم خانی و یاران پاکبازش آمده بود، اما هر اتفاقی برایشان افتاده بود، اینک قشون دشمن از خط دفاعی آنان گذشته و در حال پیشروی به سمت سیل بند بود، در صورت دستیابی نیروهای عراقی به ساحل رودخانه و قسمت کیسه ای، تنها مسیر رفت و آمد به پل شناور هم قطع می شد و دیگر راهی برای عقب نشینی جز آب خروشان دجله برایمان باقی نمی ماند .

وضعیت بسیار احساس و خطرناکی بود و باید هر چه سریعتر از پیشروی قشون دشمن جلوگیری و مانع تصرف ساحل رودخانه در سمت چپ منطقه می شدیم ، اما افسوس که نه دیگر نیروی برای اینکار باقی مانده بود و نه مهماتی برای پیکار ، در مجموع با برادر باکری و یارانش فقط ۱۴ یا ۱۵ نفری سالم و سرپا پشت سیل بند باقی مانده بودیم که اکثریت هم مهمات مان ته کشیده و دیگر چیزی برای ادامه نبرد نداشتیم .

خبر مجروحیت شهید باکری

خلاصه با اوضاع و احوال موجود و شرایط حاکم بر میدان نبرد، سقوط خط و اشغال سیل بند امری بسیار حتمی و قطعی می نمود و برای همین هم نم نم سایه شوم وحشت بر وجودم مستولی شده و دچار چنان اضطراب و دلهره ای شدم که ذهنم دیگر فقط درگیر اتفاقات دقایق آینده و مرور حوادث تلخ و ناگوار بعد از شکست شد ، غرق افکار پریشان و مضطرب بودم و عرض رودخانه را برای فرار احتمالی بررسی می کردم که ناگهان فریاد های بلند یا حسین (ع) و یا ابوالفضل (س) در سیل بند طنین انداز شده و خبر مجروحیت برادر باکری همچون پتکی سنگین بر روح و جان خسته ام فرود آمد ، اشک ریزان و سراسیمه خود را به انتهای سیل بند رسانبده و‌ دیدم که جسم نحیف و نیمه جانش در دست یاران گریان و حسین گویانش در حال انتقال به سمت قایق است، تیر مستقیم تک تیراندازان عراقی درست به پیشانی بلندش اصابت و باعث آسیب‌ جدی به سر و جمجمه اش شده بود، شدت جراحت به حدی بود که کاملاً از هوش رفته و سر و صورت زیبا و خاک گرفته اش غرق در سرخی خون بود، در میان دیدگان اشک بار یاران و بهت عظیم رزمندگان ، پیکر زخم خورده برادر باکری و بقیه مجروحان به داخل قایق منتقل و سکاندار باسرعت تمام به سمت ورودی جزیره مجنون حرکت کرد .

دلهره

مجروحیت آقا مهدی همچون بمبی قوی سیل بند را به هم ریخته و اراده و روحیه رزمندگان را طوری در هم شکست که دیگر دل و دماغ جنگیدن برای کسی باقی نماند و همه سردرگم و بلاتکلیف منتظر شنیدن دستورات بعدی فرماندهان شدیم، وضعیت بسیار دلهره آوری بود و نیروهای پیاده و کماندوی دشمن از هر سمت و سوی به طرف سیل بند می آمدند ، هنوز نه خبری از گردان های پشتیبان بود و نه از مهمات، فاصله چندانی هم با سقوط خط و ورود نیروهای دشمن به سیل بند نداشتیم و باید سریعاً چاره ای اندیشیده و از آن اوضاع وخیم و وحشتناک خود را نجات می دادیم .

منبع: اداره امور فرهنگی، تبلیغات، هنری و اسناد بنیاد شهید و امور ایثارگران استان