روایت مادر شهیدی که بخش عظیمی از ثروتش را در راه پیروزی انقلاب صرف کرد

به گزارش نوید شاهد زنجان، شاید برایتان جالب باشد بدانید بانوی حماسه ساز زنجانی که در شامگاه پنجشنبه پانزدهم شهریور ۱۴۰۳ و در آستانه ۱۰۰ سالگی درگذشت؛ دختر یکی‌یکدانه و نازپرورده خانواده‌ای متمول و روحانی بود.

حاجیه عصمت مرتضوی در کودکی، مادرش را از دست داد و پدرش حجه الاسلام سید نورالدین با کمک مادرش (مادر بزرگ دختر بچه) عهده دار تربیت او شد.

در زمانه‌ای که اغلب آرزوی داشتن فرزند پسر داشتند، او ملکه خانه پدری بود.

خاله بازی‌هایش با واقعیت درآمیخته بود. عروسکهایش را سوار کالسکه می‌کرد و با خدمتکار مخصوصشان به خانه دوستانش می‌رفت.

پدرش خواندن، نوشتن، قرائت قرآن، احکام و علوم دینی را به او آموخت و نازدانه‌اش را در ۱۳ سالگی به خانه بخت فرستاد.

مدتی بعد، پدر بزرگوارش به دلیل مبارزه با رژیم ستم‌شاهی به نجف اشرف تبعید شد و دخترش ادامه دهنده راه او شد.

وی در خانه‌ای بزرگ، صاحب ۷ فرزند پسر و ۳ فرزند دختر شد.

خدمتکاران زیادی در امور خانه کمک او بودند. حاجیه عصمت به همراه همسر بزرگوارش حاج ابراهیم سنمار که از معتمدین بازار و بزرگان شهر بود، سفرهای زیادی به قم داشتند و همراه مردم قم به تظاهرات علیه رژیم ستم‌شاهی می‌پرداختند.

در یکی از همین تظاهرات، حین فرار از دست گارد شاهنشاهی به زمین افتاد و پایش آسیب دید، آسیبی که آثار آن تا پايان عمرش با او همراه بود.

فرزندان این دو بزرگوار نیز، نقش بزرگی در گسترش دامنه اعتراضات از شهرهای قم، تبریز و تهران به زنجان داشتند. آنها اعلامیه‌های امام خمینی(ره) را به زنجان آورده و شبانه در سطح شهر توزیع می‌کردند.

حاجیه عصمت یکی از اعضای اصلی تشکیل دهنده اولین راهپیمایی زنان در جریان انقلاب اسلامی در زنجان بودند و در اقدامی حماسی در شهریور ۱۳۵۷ و در جریان شهادت شهید احمد مرتضایی بدست گارد ارتش شاهنشاهی با در دست داشتن عکسهای آن شهید، راهپیمایی گسترده‌ای از مقابل مسجد احمدیه زنجان انجام دادند که فردای آن روز در روزنامه کیهان منتشر و بازتاب گسترده‌ای داشت.

خانه آنها که در بافت اصلی شهر قرار داشت، از کانون‌های سازماندهی تظاهرات علیه رژیم ستمشاهی بود و دارای دو درب مجزا بود که یکی در خیابان اصلی و دیگری در کوچه مجاور قرار داشت.

وقتی ماموران رژیم به تظاهرکنندگان حمله می‌کردند و با گاز اشک‌آور سعی در متفرق کردن جمعیت داشتند، مردم از درب خیابان، وارد خانه آنها شده و پس از تسکین و رفع علائم گاز اشک آور با استفاده از سیگار و کبریتی که در ظرف های بزرگ برایشان مهیا بود؛ از درب دیگر خانه که در کوچۀ مجاور قرار داشت، خارج می شدند.

ساواک چندین نوبت خانه آنها را بازرسی کرد اما با هوشیاری آنها و مدد الهی موفق به یافتن اعلامیه‌ها و نوارهای کاست سخنرانی امام خمینی(ره) نشد.

حاجیه عصمت و حاج ابراهیم بخش عظیمی از ثروت خویش را در راه پیروزی انقلاب صرف کردند.

پس از پیروزی انقلاب، امام جمعه فقید زنجان حضرت آیت الله موسوی که نماینده امام خمینی(ره) در زنجان بودند، مدتی در منزل این بزرگواران سکونت داشتند و هر روز نماز جماعت با حضور اقشار مختلف مردم در منزل آنها -که در قبل از انقلاب نیز متبرک به قدوم علامه طباطبایی و مقصد تعدادی از نامه های آیت اله بروجردی بود- اقامه می‌شد.

در دوران دفاع مقدس نیز تمام فرزندان و دامادهای این خانواده، در جبهه‌های جنگ حضور فعال داشتند و پسر ایشان (شهید صادق سنمار) در روزهای نخستین جنگ به درجۀ رفیع شهادت نائل آمد و جزو اولین شهدای جنگ تحمیلی زنجان بود.

حاجیه عصمت در سوگ شهادت فرزند دلبندش هرگز لباس مشکی به تن نکرد و حتی منزل خود را آذین کرد.

حاجیه عصمت پس از شهادت فرزند خود در جایگاه مادر یکی از اولین شهدای جنگ تحمیلی به دفاع از آرمان های انقلاب می پرداخت و با شرکت در مراسم تشییع شهدای جنگ تحمیلی و حضور در منازل شهدا به تکریم و تقدیر از خانواده‌های شهدا می پرداخت و موجبات تسلی خاطر خانواده‌های شهدا را فراهم می‌کرد.

وی بخش عظیمی از ثروت و طلاهای خویش را جهت کمک به جبهه‌ها تقدیم کرد.

همچنین در حج خونین سال ۶۱ به همراه عروس خود (همسر شهید صادق سنمار) حضور داشت و با جاسازی اعلامیه‌های امام خمینی(ره) در لباس خویش و عبور از ایست بازرسی ماموران رژیم سعودی، با هدف گسترش پیام انقلاب به جوانان سایر کشورها این اعلامیه ها را به دست مردم جویای حقیقت رساند و در حمله ماموران سعودی به جوانان انقلابی، با حائل قرار دادن خود بین ماموران سعودی و جوانان انقلابی مانع ضرب و شتم آنان شد و در حفظ جانشان کوشید.

حاجیه عصمت در طول زندگی با برکتش در تمام صحنه‌های قبل و بعد از انقلاب، حضور فعال داشت و با تربیت فرزندانی انقلابی که مسئولیتهای کلیدی در دادگستری، آموزش و پرورش و ... داشتند؛ در راستای تحقق آرمان‌های امام و انقلاب نقش برجسته ای ایفا کرد.

حاجیه عصمت که تا اواخر عمر شریفش تقید ویژه ای به خواندن نماز شب خود داشت و به اذعان دوستان و آشنایان، همنشین و پای ثابت سجاده اش بود و دستانش برای رفع حاجات حاجتمندان به آسمان بلند بود، در شامگاه پنجشنبه 15 شهریور 1403 مصادف با اول ربیع الاول آسمانی شد و به فرزند شهیدش پیوست.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد