ماجرای بهترین فرصت برای ضربه زدن به دشمن
به گزارش نوید شاهد زنجان، سردار سرتیپ محمدتقی اوصانلو فرمانده دلاور قرارگاه حمزه سیدالشهداء شمال غرب کشور در قسمت اول خاطراتی زیبا و شنیدنی از رزمندگان سلحشور استان زنجان در عملیات غرورآفرین بیت المقدس ( آزادی خرمشهر ) روایت می کند: در عملیات بیت المقدس عمده نیروهای زنجان در تیپ ۷ ولی عصر(عج) و تیپ ۸ نجف اشرف بودند. چون تیپ ۱۷ ( علی ابن ابیطالب ) مال شهرهای نیروخیزی مثل قم بود و احتیاج به تامین نیرو از استان های دیگر نداشت. البته در جاهای دیگر هم نیرو داشتیم ؛ مثل کردستان که جزو ماموریت های دائمی و جاری سپاه زنجان بود و همیشه نیروی دو گردان در کردستان توسط سپاه زنجان تامین میشد. دو گردان زنجان هم در تیپ ۷ ولی عصر(عج) بود ؛ یکی به فرماندهی سردار شهید میرزاعلی رستمخانی و یک گروهان ویژه به فرماندهی سردار شهید محمود گلزاری .
محمود اهل تبریز بود اما نیروهای گروهانش همه زنجانی بودند. روی همین حساب همه محمود را زنجانی می دانستند. او هم بیشتر وقت ها به زنجان می آمد.
به پادگان امام حسن(ع) تهران اعزام شدیم. از آنجا هم بسته به نیاز یگان های مستقر در جبهه ها اعزام می کردند. اولین گروه از نیروهای زنجان به تیپ ۷ ولی عصر(عج) رفتند و ما که دومین گروه بودیم. حدود چهار گردان از نیروهای زنجان به تیپ ۸ نجف اعزام شدیم. تیپ ۸ در دانشگاه جندی شاپور اهواز مستقر بود. دانشگاهی که بعدها نام شهید چمران بر پیشانی اش نشست. دانشگاه جندی شاپور به شکل پادگان نظامی درآمده و به نام پایگاه شهید مدنی معروف شده بود. بیشتر نیروهای تیپ نجف رزمنده های نجف آباد اصفهان بودند به فرماندهی سردار شهید احمد کاظمی. سردار شهید آقا مهدی باکری هم جانشین تیپ بود.
از زنجان چهار گردان نیرو در تیپ ۸ نجف حضور داشتیم و دو گردان هم در تیپ ۷ ولی عصر (عج) که نسبت به نیروهای دیگر شهرها قابل توجه بودند و در میان سایر نیروها به چشم می زدند. ولی این گونه هم نبود که در هیچ یگانی از زنجان نیرو نباشد. تعدای به میل خود در تیپ ۱۷ مانده بودند. در گردان کمیل و مهندسی رزمی تیپ ۲۷ محمد رسول الله (ص) نیرو داشتیم. آقای نجم الدین تقیلو در تیپ المهدی (عج) همچنان فرمانده گردان بود و چند نفر از بچه های زنجان هم در کنارش بودند.
من در گردان صاحب الزمان (عج) به فرماندهی سردار شهید حمید باکری بودم. سردار شهید حسن آندی هم که با ما از زنجان اعزام شده بود معاون گردان شد. سردار شهید احمد کاظمی چند فرمانده گردان عملیاتی داشت که فقط در عملیات ها از آنها استفاده می کرد. این فرماندهان خودشان هم نیروی عملیانی بودند ، مثل سردار شهید حمید باکری که در عملیات ها در گردانهای عملیاتی استفاده می کرد و می فرستادشان پای کار. من قبل از این هیچ شناختی از سردار شهید حمید باکری نداشتم و اینجا با هم آشنا شدیم.
رحیم تاران ، سردار شهید ناصر اشتری و سردار سرتیپ محمود عباسی از نیروهای زنجان از دیگر فرماندهان گردان تیپ ۸ نجف اشرف بودند.
وقتی گردان ما شکل گرفت آموزش ها شروع شد. ضمن آموزش گردان ها به نوبت تجهیز می شدند. البته با توجه به امکانات آن مقطع از جنگ امکان تجهیز همه یکجا نبود. آرام آرام و به نوبت تجهیزات و امکانات می آوردند ؛ حتی در عملیات فتح المبین ما اسلحه کلاش نداشتیم. چند روز مانده به عملیات تعدای کلاش آوردند ، خوشحال شده بودیم که اسلحه جدیدی آورده اند. آموزش می دیدیم و تجهیز می شدیم و برای عملیات آمادگی پیدا می کردیم.
اردیبهشت ماه بود و هوا به شدت گرم ، تحمل این شرایط برای بچه های آذربایجان و زنجان بسیار سخت بود. موقع آموزش ، عرق از سر و رویمان می بارید. شناسایی های منطقه عملیاتی خرمشهر بلافاصله پس از عملیات فتح المبین شروع شد و با نتایج به دست آمده فرماندهان معتقد بودند که عراقی ها با توجه به عملیات فتح المبین انتظار حمله دیگری را حداقل تا چند ماه دیگر از سوی ایرانی ها ندارند. این بهترین فرصت برای ضربه زدن به آنها و بازپس گیری خرمشهر به نظر می رسید.
روز به روز به عملیات نزدیک می شدیم. وقتی مانور عملیات مشخص شد ، فهمیدیم که تیپ ۸ نجف اشرف در مرحله اول عملیات که به منظور دسترسی به آن سوی کارون صورت می گرفت ، نقش اصلی ندارد ، ولی تیپ ۷ ولی عصر (عج) وارد عمل می شد و یکی ار یگان های اصلی در مرحله نخست عملیات محسوب می شد....
