خاطره‌ای از شهید غلامرضا رفیعی / موهای مجعد

رقیه رفیعی خواهر شهید غلامرضا رفیعی از برادر شهید خود چنین روایت می‌کند:

تصمیمش را گرفته بود برود جبهه. برای بدرقه رفته بودیم. مادر نگران بود. به غلامرضا گفتم: مادر نگرانه. حرف ما رو قبول نمی کنی، حداقل به خاطر زن و بچه هات نرو.

- مگه اونایی که میرن زن و زندگی ندارند؟

خیلی سرسخت شده بود. حرف کسی را قبول نمیکرد: - حداقل مواظب خودت باش.

دخترش را بغل گرفته بود.

زهرا با آن قدوقوارۀ کوچکش چادر سفیدی بر سر داشت. موهای فردار و مجعدش اولین چیزی بود که نظر آدم را جلب میکرد.

غلامرضا عاشق شانه کردن موهای او بود. با دقت و وسواس زیادی می‌نشست و موهای فردار زهرا را آرام شانه می کرد

تا دندانه هایش موهای او را نکشدپ.

او را از بغلش گرفتم.

تا خواستم به حرف هایم ادامه بدهم، متوجه سر بی موی

زهرا شدم: غلامرضا؟ موهای زهرا چی شده؟ کوتاهشون کردی؟

- آره. گفتم من که دارم می رم جبهه.

ترسیدم بعد از رفتن من کس دیگه ای موهای زهرا رو شونه کردنی دردش

بیاد. آخه خیلی حساسه. دوست ندارم وقتی اینجا نیستم زهرا گریه کنه.

این را گفت.

زهرا را بوسید و از ما خداحافظی کرد و رفت.

منبع: اداره امور فرهنگی، تبلیغات، هنری و اسناد بنیاد شهید و امور ایثارگران استان زنجان