خاطرات رزمنده زنجانی از عملیات عاشورایی بدر/ قسمت 53 "پیکری که جاماند"
به گزارش نوید شاهد زنجان، "عباس لشگری" یکی از رزمندگان بسیجی و جانباز زنجانی در قسمت 53 خاطرات مستند و میدانی خود از عملیات عاشورایی بدر روایت می‌کند:
به همراه برادران دلاور (شهید) مهدی حیدری و اصغر کاظمی از سیل بند خارج و با شتاب و احتیاط کامل به سمت قسمت کیسه ای راه افتادیم ، همه جا مملو از تانک‌ها و نفرات پياده و کماندوهای گارد عراقی بود و از آسمان هم یکسره آتش و تیر و ترکش می بارید، تعداد بی‌شماری تانک و نیروی عراقی از سمت اتوبان به سرعت در حال نزدیک شدن به ساحل رودخانه و منطقه کیسه ای بودند، فاصله آن چنانی مابین مان نبود و مسیر هم از مقابل دشت صافی عبور می کرد که درست در دید نیروهای عراقی بود و آنان هم با رگبارهای بی وقفه و شلیک پی در پی موشک آر پی جی مانع حرکت سریع مان می شدند.
پیکری که جاماند
آتش‌باری به حدی گسترده و پرحجم بود که در هرچند قدم یکبار مجبور به خیز زدن می شدیم و ترکش های ریز و درشت داغ و سفیرکشان از بالای سرمان رد می شدند، با رسیدن به خندق بزرگ و ورود به آن، از تیررس عراقی ها خارج و با خیال راحت شروع به دویدن در طول خندق کردیم، به محل شهادت پیک دلاور گردان برادر پاسدار احد اسکندری رسیده و دیدیم که پیکر پاک و مطهرش همچنان کنار دیواره خندق است و متأسفانه به عقب منتقل نشده! تصمیم به بردنش گرفتیم، اما همینکه خواستم حرکت کنیم، عراقی ها به بالای خندق رسیده و داخل خندق را به گلوله و موشک بستند، دیگر چاره ای جز فرار و خارج شدن از خندق نداشتیم، برای همین هم با دیدگانی اشکبار و دنیایی از شرمندگی، بوسه ای به صورت زیبا و خاک آلوده برادر اسکندری زده و با هزاران آه و افسوس به راه خود ادامه دادیم .
خندق
داخل خندق طوفانی بر پا بود و از هر سمت و سوی گلوله و موشک می بارید، اما ترس از اسارت و حقارت ها و شکنجه های بعد آن چنان هراسان و نگران مان کرده بود که بدون توجه به انفجارات متعدد و باران گلوله ها همچون باد یک نفسه و بدون کوچکترین توقفی به سمت خروجی خندق می دویدیم، تعداد زیادی شهید در گوشه و کنار خندق جای مانده و خاموش و ساکت و به دور از حوادث و هیاهوی دنیای اطراف آرام و آسوده خفته بودند، خلاصه با هر زحمت و مشقتی بود از داخل خندق خارج و هراسان و نفس زنان از کنار دیواره خاکی رودخانه به راه خود ادامه دادیم.
پایان مسیر پر خطر
عراقی ها همه جای مسیر حضور داشتند و مثل مور و ملخ تمام منطقه را پرکرده بودند، بعضی جاها به قدری جلو آمده بودند که قشنگ و به وضوح همدیگر را می دیدیم و بعضی هایشان هم بزدلانه در گوشه و کنار پنهان و یکدفعه به صورت غافلگیرانه و نامردانه به سمت مان تیراندازی می کردند، تا نخلستان کیسه ای و پل شناور دیگر آنچنان راهی نمانده بود، اما سیل گلوله ها و موشک ها و ترکش ها امان نمی دادند و اجباراً بسیار کند و آرام حرکت می کردیم، خلاصه عرق ریزان و نفس زنان مقداری از راه نشسته و مقداری را سینه خیز و مقداری را هم نیم خیز و شتابان طی کردیم تا اینکه از دشت صاف مابین خندق و نخلستان عبور و به ورودی نخلستان کیسه ای رسیدیم، شادمان از پایان مسیر پر خطر و رسیدن به پل شناور وارد نخلستان شدیم و هنوز چند قدمی برنداشته بودیم که از هر سمت و سوی آماج گلوله و موشک قرار گرفته و اجباراً در داخل چاله ای پناه گرفته و مشغول تبادل آتش شدیم .
پنجاه یا شصت نیروی پیاده عراقی راه دسترسی به پل شناور را بسته بودند و با پنهان شدن در داخل نهرها و کانال های نخلستان یکسره به سمت مان تیراندازی می کردند، ناباورانه راه عبور مسدود و رسیدن به پل شناور امری غیرممکن می کرد، وضعیت وحشتناک و دلهره آوری بود و باید هرچه سریع چاره ای می اندیشیم، دو راه بیشتر نداشتیم یا باید به آب خروشان رودخانه دجله می زدیم یا اینکه باید دست و پای بسته، منتظر نیروهای عراقی و خفت اسارت می شدیم، راه اول ناممکن به نظر می آمد، چرا که چون فقط پنجاه یا شصت متری با نیروهای عراقی فاصله داشتیم و صددرصد پشت سرمان به ساحل آمده و وسط آب حساب مان را می رسیدند، راه دوم هم اصلا به مزاق هیچکدام خوش نیامد و مرگ را بهتر از اسارت دانستیم.
کشته یا اسیر
خلاصه هراسان و نگران زیر بارانی از گلوله و موشک مانده و اصلا نمی دانستیم که باید چکار کنیم، تا اینکه برادر دلاور مهدی حیدری به سخن درآمد و گفت : با این وضعیت در هر صورتی، کشته یا اسیر خواهیم شد، پس بهتره همچون تاکتیک شهید باکری، الله اکبر گویان و رگبار زنان به سمت عراقی ها یورش ببریم، شاید اینجا هم جواب داد و عراقی ها را مجبور به فرار و عقب نشینی کرد، جواب هم اگر نداد، لااقل سریع و مردانه می میریم ! حرف هاش کاملاً منطقی و در آن شرایط سخت و سرنوشت ساز، به نظر آخرین راهکار و بهترین چاره بود ..
منبع: اداره امور فرهنگی، تبلیغات، هنری و اسناد بنیاد شهید و امور ایثارگران استان زنجان
