راز و نیاز با خدا در وصیت‌نامه شهید "عاصی تهرانی"
سه‌شنبه, ۱۰ تير ۱۳۹۹ ساعت ۲۲:۴۳
نوید شاهد - شهید "مهدی عاصی تهرانی" در وصیت‌نامه‌اش با بیانی مناجات‌گونه نوشته است: «خدايا؛ تو خود ميدانى كه دلم ميخواست كه در راه رضاى تو قدم بردارم كه اگر در اغلب اوقات برنداشتم به خاطر اينكه نمى‌دانستم و اگر ميدانستم و باز عمل نمى‌كردم به اين دليل بود كه تو را نشناخته و نمى‌ديدم.»
به گزارش نوید شاهد شهرستان‌های استان تهران، شهید مهدی عاصی تهرانی،
یادگار «حسین(فوت1341)» و «فاطمه» نام داشت. وی تا پایان دوره متوسطه در
رشته ریاضی درس خواند و دیپلم گرفت. عضو شورای مرکزی جهاد سازندگی بود. در
سال 1358 ازدواج کرد و صاحب یک پسر و یک دختر شد. از سوی جهاد سازندگی در
جبهه حضور یافت. این شهید گرانقدر در دهم تیرماه 1365 هنگامی که سنگر سازان
بی‌سنگر با لب تشنه و با ذکر یا اباالفضل العباس در گرمای طاقت فرسای مهران
و در زیر آتش مستقیم تانک‌های دشمن بعثی جان پناه برای رزمندگان اسلام
احداث می‌کردند مورد اصابت ترکش گلوله مستقیم تانک های بعثیان قرار گرفت و
مظلومانه به شهادت رسید. پیکرش را در بهشت زهرای شهرستان تهران به خاک
سپردند.
متن وصیت‌نامه شهید
بسم الله الرحمن الرحيم
«اشهد ان لا اله الا الله و اشهد ان محمدا رسول الله و اشهد ان على ولى الله»
خدايا؛ تو خود ميدانى كه دلم ميخواست كه در راه رضاى تو قدم بردارم كه اگر در اغلب اوقات برنداشتم به خاطر اينكه نمى‌دانستم و اگر ميدانستم و باز عمل نمى‌كردم به اين دليل بود كه تو را نشناخته و نمى‌ديدم.
خدايا؛ هنوز هم نمى‌دانم اين خودم هستم كه اين وصيت‌نامه را مينويسم يا نفس سركش و جاه‌طلب من است كه برا ى خود نمايى به من مى‌گويد: تو اول شهيدان و شاهدان واقعى تاريخ را درآور همينطور هم هست من مرده كجا و آن جاودانه‌ها كجا.
خدايا؛ الان هم كه دارم به اصطلاح وصيت‌نامه مى‌نويسم هنوز باورم نشده كه اين دار، دار فناست ولى اى خداى، بزرگ اى عزيز، اى ستار، اى غفار، با اين عقل و چشم ناقصم ذره‌اى از كرم و لطف و ستاريت تو را حداقل در خودم مى‌بينم كه من چه بودم و تو مرا چگونه نشان دادى من چه كردم و تو پنهان كردى من چه راهى را مى‌رفتم و تو نگذاشتى و بخشيدى و هدايت كردى و باز من با اين چشم كور و گوش كر و عقل نافص خود چون چهارپا بلكه بدتر لگام گسيخته تمام خوبيهاى تو را نديده گرفتم و به هرسو نگاه كردم ولى باز تو مرا بخشيده و خواستى كه من هدايت شوم و اين عمل‌ها نه يک بار و نه ده بار بلكه بى‌نهايت بار تكرار شد.
عاصى تهرانى، مهدى
نظر شما
