خواهرانم راه زینب(س) را بروید

به گزارش نوید شاهد از زنجان، حسین‌علی قنبری در 12 تیر ماه سال 1344 متولد شد و در 15 فروردین 1364 به شهادت رسید.

وصيت‌نامه

(بسم الله الرحمن الرحيم))

((ولا تحسبن الذين قتلوا فى سبيل الله امواتا بل احياء عند ربهم يرزقون))آل عمران 169

با درود بر پيشگاه ولى عصر امام زمان (عج) و با درود به امام امت، ابراهيم زمان، خمينى بت شكن، رهبر مستضعفان، ياور رزمندگان، حامى قرآن، يار مظلومان، دشمن مستكبران و با درود به ارواح پاك شهيدان گلگون كفن كه با خون خود درخت اسلام را آبيارى نمودند.

با درود و سلام به همه رزمندگان غيور و پرتوان اسلام كه در جبهه هاى حق عليه باطل جنگ مى كنند. سلام و درود به همه پدران و مادران شهداى اسلام و ايران.

((والذين آمنوا و هاجروا و جاهدوا فى سبيل الله باموالهم و انفسهم))توبه 20

و الذين آمنوا و هاجروا وجاهدوا فى سبيل‌الله والذين اوواونصروا اولئك هم المومنون حقا لهم مغفرة ورزق كريم))انفال‌74

((به درستيكه آنان ايمان آوردند، جهاد كردند و در راه خدا با جان و مالهايشان و هجرت كردند. آنانند در راه خدا جان فشانى كردند و هم آنان كه مهاجران را منزل دادند و آنها را يارى كردند آنها به حقيقت اهل ايمانند و هم آمرزش خدا و روزى نيكوى بهشتى مخصوص آنهاست))

اميدوارم راهى كه برگزيده‌ام، مورد قبول خداوند و امام بزرگوارمان و اين امت شهيدپرور و پدرم و مادرم كه نتوانستم، ذره‌اى از محبتهاى بى دريغ آنها را جبران كنم. و ((در قاموس شهادت واژه وحشت معنى ندارد)) راهى است كه بايد پيمود و سفرى است كه بايد رفت. چه بهتر كه در حال خدمت به رضاى خدا و اسلام و ملت شريف اسلام شربت شهادت بنوشم و با سرافرازى به سوى لقاءالله روم. اين همان است كه اولياءالله آرزوى آن را مى كردند. گوارا باد شربت شهادت بر شهداى انقلاب اسلامى. من آرزويم اين بود كه روزى امام بزرگوارمان را از نزديك زيارت كنم و افسوس تاكنون اين افتخار نصيبم نشده كه شايد لياقتی که ديدگان من به جمال نورانى آن بزرگوار روشن شود، نداشتم.

تنها خواسته‌ام از اين امت بزرگوار آن است كه قدر اين اسطوره ايمان و جهاد و مقاومت را در راه خدا بدانند و رهبر عزيزمان را تنها نگذارند و براى سلامتى رهبر دعا كنند و از وجود گرامى حضرتش استفاده نمايند.

بارى پدرم و مادرم! برداران و خواهرانم و دوستانم! از شما مى خواهم، اگر من شهيد شدم، بدانيد كه راه امام حسين (عليه اسلام)، راه عباس و قاسم و ابوالفضل را رفته‌ام و براى امام حسين گريه كنيد. چون من راه حسين را رفته‌ام و خون من بسيار ناقابل است، در برابر خونهاى ريخته شده.

پس به جاى اين كه براى من گريه كنيد، براى حسين و رهروان پاك و عاليقدر آن شهيد بزرگوار گريه كنيد.

اميدوارم كه بتوانم با جهاد در برابر دشمنان اسلام راهى به سوى كربلا بگشاييم و شما هم اگر قسمتتان شد با يارى الله به كربلا برويد و يادى هم از ما بكنيد. خدايا! تمام كوشش من اين است كه به تو نزديك شوم. مرا يارى دهى.

بارى خواهرانم! مى خواهم باحجاب باشيد و راه زينب را برويد و به همه دوستان و آشنايان بگوييد، مرا حلال كنند. و تو اى برادرم محمد على! از پاسداريت خوب پاسدارى كن. نكند خداى ناخواسته كارهايت براى مقام باشد و سعى كن كار را براى خدا انجام دهى.

شما اى كسانيكه مزاحم فرزندانتان مى شويد و نمى گذاريد به خدمت سربازى بروند به ياد آريد روز قيامت را كه امام حسين (ع) با آن اظهارش، جلو شما را مى گيرند و مى گويند: چرا فرزند زهرا را يارى نكرديد. آن موقع جوابتان چه خواهد بود؟ من از شما تقاضا مى نمايم، مزاحم فرزندانتان نشويد. بلكه آنان را تشويق نماييد، بروند به جبهه ها تا در روز قيامت در جلو آنها روسفيد باشيد. شما اى مردم! مانند پروانه به دور امام بگرديد و لحظه‌اى از يارى امام و انقلاب {دست} برنداريد. دعا كنيد تا خدا فرج آقا امام زمان را نزديك كند.

پدر عزيزم! من مى دانم تا به حال من به شما كارى نكرده‌ام و به آن صورت دين خود را نسبت به شما اداء ننمودم.

آن كس كه تو را شناخت جان را چه كند

فرزند و عيال و خانمان را چه كند

ديوانه كنى هر دو جهان بخشى

ديوانه تو هر دو جهان را چه كند

والسلام

به اميد پيروزى رزمندگان اسلام و به اميد ديدار كربلاى حسينى

حسين على قنبرى 1/4/63

منبع: بنیاد شهید وامور ایثارگران استان زنجان